عجب رسميه ، رسم زمونه !!!

چه دنياي بدي ، نميدونم شايدم چه دنياي خوبي !!!

يه جورهايي همه سرشون گرمه . يكي شاده يكي

 غمگين ، يكي با غصه هاش ، مي سازه يكي انقدر

 شاده كه فكرنميكنه يه روزي غم به سراغش بياد .

 يكي مثل من تولد بچه اش رو جشن ميگيره و يكي 

بايد تو غم رفتن عزيزش به ماتم بشينه . 

يه ساعت پيش همسرجوني زنگ زد و گفت كه پدر

حاج آقا رحيم به رحمت خدا رفت . همون ايامي كه 

براي چهلم مامان جون مشهد بوديم مريض شده بود

و مامان جون و آقاجون اينها مرتب به عيادتش مي رفتن . 

حالا ديگه بار و كوچش رو بست و رفت به جايي كه ديگه

كسي نمي تونه به عيادتش بره . 

از خودم به خودم گله دارم  نميدونم چرا بااين كه مي بينم

رفتني هست و پشت سر اون حسرتي از جنس دست

 نيافتن ، چرا بيشتر وقت نميذارم و به ديدن اون عزيزهايي

كه از جونم هم بيشتر دوستشون دارم نميرم .

دوري راه ، بچه داري ، كار شركت ، همه و همه بهونه ان

براي اينكه خودم رو گول بزنم . دلم براي مامان بزرگم

تنگ شده . دلم تنگه .

خدايا به خانواده اش صبربده و به بركت و حرمت لباس

روحانيتش روحش رو غريق رحمتت بفرما . آمين .

آقاجون اينها دارن از شمال برمي گردن تا شبونه همراه

همسري با ماشين به طرف مشهد حركت كنن و به

تشييع برسن .گويا هيچ پروازي براي امشب جا نميداده .

به خودت مي سپرمشون  اله من .